Kilka dni temu mój motocyklowy dorobek przekręcił się na sumę 20 tysięcy kilometrów od rozpoczęcia kariery jako mały chłopak na komarze, aż do dnia dzisiejszego. Postanowiłem to uczcić hot dogiem ze statoila z wszystkimi dodatkami, zatankowaniem do pełna i ruszeniem przed siebie, byle wypalić 18 litrów paliwa. Poniosło mnie tam, gdzie ślad mojego bieżnika nie odbił się jeszcze na drodze. Przed nosem na baku solidnie przymocowana mapa drogowa, plecak na plecach, ciepłe moto ciuchy i garść entuzjazmu towarzyszyły tej spokojnej wędrówce. Ulubione moje życiowe zestrojenie, Ja, Motocykl i droga. Gnaliśmy do przodu kierując się w strone Łodzi, by obejrzeć miejsce gdzie kręcą dobrze znany telewizyjny serial Ranczo. Akcja toczy się w Wilkowyjach, ale jako iż to jest miejscowość fikcyjna, swój manualny GPS składający się z palca i mapy nastawiłem na miejscowość Jeruzal gdzie była kręcona większość scen serialu. Z moim szczęściem oczywiście nie dojechałem tam gdzie chciałem. Gdy opuściłem granice miasta minęło 15km gdy niepokojące wibracje z kieszeni obiegły moje ciało. Rozładowany telefon, nic wielkiego się nie stało ale ze zdjęć już nici. Chowając nieużyteczny telefon w głąb plecaka zostałem pozbawiony godziny, kontaktu wrazie pomocy, jednym słowem na poważnie zostałem sam na sam z motocyklem. Widząc w tym jednak same plusy gnałem nadal przed siebie. Po wyjechaniu z województwa świętokrzyskiego coś niepokojącego zaczęło się dziać z moją mapą.... przy 120km/h po prostu odleciała w swój świat, nie przejmując się właścicielem. Genialnie !!!

Byłem gdzieś..... jak by to opisać, leśna asfaltowa droga, skrzyżowanie z 4 drogami każda w inną strone. Wybór był trudny bo i tak nie wiedziałem gdzie jestem więc pojechałem w prawo. Przygoda pełną gębą.

Jechałem i jechałem a tam pola, las, pola, jacyś ludzie i znowu pola. Nagle trzask !!! 140km od domu a do moich uszu dobiegł przeraźliwy trzask pękającego żelaza. Włosy zjerzyły mi się na głowie, oddech przyśpieszył a z ust wypłynęło " kurde "

Gasze FZRe odwracam się a tam dwóch pijaków przywaliło traktorem w słup....

- Jasna cholera Ździsek nowy zetor !!! wybełgotał jeden z waść panów.

- No i co się drzesz chu*u przecież widziałeś, że przed chwilą tego słupa tu nie było. Odpowiedział mu drugi.

Wyobraźcie sobie moją reakcję, pogodzony się z myślą, że FZR nawaliła tyle kilometrów od domu, a tu taka akcja. Oczy wybałuszyłem jak głupi, szczena opadła na ziemię. Nie dowierzałem własnym oczom a po chwili zacząłem się śmiać jak głupi. Chłopy siadły na asfalcie wyjęli po piwie, spokojnie je popijając, zamieniliśmy pare zdań a na sam koniec Ździsek powiedział " kurde co ja Jadźce powiem " przy czym nie użył słowa kurde. Najfajniesza scena z mojego życia, wyglądało to jak z komedii Woody Allena, coś przefantastycznego. Traktor stracił przednie koło ale większych strat nie odnotowano.

Zagadując z Panem Ździsławem, który kazał się nazywać ojcem Ździsławem całego narodu dowiedziałem się, że 4km dalej jest wieś na której moge kupić coś do jedzenia, picia i chwile odpocząć w karczmie. Jednak jazda na sportowym motocyklem jest zabójcza dla kręgosłupa. Zwykłe, drewniane krzesło jest wygodne i piekielnie przyjemne po 150km jazdy. Dojechałem do miejscowości gdzie nazwy nie było, znaczy kiedyś była jak ludzie opowiadali ale przyjechali huligani i zerwali. Pani Jadzia, sklepowa powinna dostać nobla za lokalne opowiastki. Wróćmy do chwili wjazdu do opisywanej wsi. Długa prosta, dobry asfalt i brak czego kolwiek pozwolił rozwinąć skrzydła wyobraźni i odkręcić tyle ile FZRka dawała. Nagle wciśnięte spowalniacze i wolnym wturlaniem wjechałem między domy. Wcześniejsze odkręcenie skutecznie wywołało ludzi z domów a basowy pomruk FZR przy powolnym wjeździe do wsi zbudziło nie lada zainteresowanie. Co ty było za miejsce.... czas się zatrzymał dobre 30 lat temu.

Drewniane domy, wiejskie zapachy, drewniane wysokie płoty, błoto na poboczu i przechodzące bydło z pastwisk. Dzieciaki bawiące się na drodze, dziewczynki skakające na skakance. Na podwórkach stare polonezy, żuki, nawet trabanty. Zajechałem pod polecaną karczme, miła starsza Pani podała mi orenżade bo pepsi nie było. Szczypałem się po ciele, patrząc czy to nie sen. Takie miejsca jeszcze istnieją ??? siadłem w koncie za dużym stołem. Popijałem orenżade, gapiłem się w okno i podziwiałem tą magie. Ludzie siedzący w koło ciagle coś sobie szeptali, czułem się jak obcy z innego świata.  Ich spojrzenia były tak życzliwe i przyjemne.... nie da się tego opisać. W świecie gdzie, każdy na każdego z byka patrzy, ciągle trzeba za wszystkim biegać, ten hałas XXI wieku ogarniąjący nasze uszy tam zamilkł. Cisza, spokój, typowa życiowa pauza. W ciągu godzinnego pobytu w tej zapomnianej przez świat wsi naładowałem akumulatory na maxa, tego mi trzeba było, wracając dziękowałem komuś, nie wiem komu za to, że mnie tam posłał. Nie dotarłem do docelowego miejsca ale było jeszcze fajniej. Krótkie ale interesujące pogawędki z chłopami siedzącymi obok pozwoliły mi się rozluźnić, zapomnieć o całym świecie. A ta ich gwara coś przepięknego i czasem zabawnego. Ja się dowiedziałem coś o nich, oni coś o mnie. Na sam koniec dostałem kanapke na droge,wskazówki jak wyjechać na główną trase i słowa " uważaj chłopcze na siebie, miałem kiedyś WSKe, te motory to bestie ". Faktycznie te nasze motocykle to bestie, czasem prowadzące nas w nietypowe, doskonałe miejsca. Kanapke zjadłem dopiero w Tomaszowie Mazowieckim, prawdziwy pieczony chleb, swojskie wyroby i prawdziwe masło, rozpływałem się w jej smaku.... Zapiąłem jedynkę i gnałem w kierunku domu bo zmrok się zaczynał. Nie wiem nawet jak i kiedy zleciał cały dzień....